Curtain Call 2 Eminem 💿 Album Hip Hop Rap CD

Hij was zo goed in zijn werk dat tegen de tijd dat hij Relapse dropte – zijn comebackplaat uit 2009 na jaren van zwaar farmaceutisch gebruik – zijn meest gewelddadige bars nu gewoon aanvoelden als het werk van een institutioneel verankerde artiest die de hits speelt.

Tenslotte waren millennials die op de middelbare school naar Eminems eerste platen hadden geluisterd, toen al in verschillende stadia van jongvolwassenheid, en met de meesten van ons is het goed gekomen.

Nieuwe identiteit

Dus toen hij zijn tweede decennium van roem inging, nam Eminem een nieuwe identiteit aan: een extreem beroemde, superintensieve kerel die hele ingewikkelde raps rapte. Maar na deze basis werd hij een hersenschim, zijn oeuvre een assemblage van vaak ongelijksoortige personas, onderwerpen en geluiden.

Soms jaagt hij trends na en probeert hij zichzelf opnieuw in de tijdgeest te integreren; op andere momenten trekt hij zich terug in zichzelf, reflecteert hij op zijn nalatenschap of vindt hij weer een andere manier om zichzelf uit het verleden te herscheppen.

Dat zijn muziek geen perspectief of persoonlijkheid heeft buiten het feit dat luisteraars onmiddellijk weten dat het Eminem is die rapt, heeft hem er niet van weerhouden de best verkopende singles artiest aller tijden te worden, en het heeft hem er zeker niet van weerhouden een betrouwbare hitmaker te blijven. Maar deze kwaliteiten zorgen ervoor dat Curtain Call 2, een dubbele compilatie van zijn grootste hits na zijn comeback, aanvoelt als een portret van een artiest die de afgelopen 13 jaar alle kanten op is gegaan.

Curtain Call 2

Curtain Call 2 stelt zich tevreden met het zijn van een vernietigend accurate weergave van wat Eminem de laatste tijd heeft gedaan. Hij geeft ons goopy popsongs als “Lighters” en “Nowhere Fast,” en maudlin deconstructies van giftige relaties als “Love the Way You Lie” en “Headlights.”

Er zijn anthems voor persoonlijke opbeuring (“Not Afraid,” “Cinderella Man,” en “Phenomenal”) en de Rick Rubin en DJ Khalil-enabled dallianties met rap-rock (“Berzerk,” “Won’t Back Down”). Het wordt afgerond met een nummer over het doden van mensen (“3 a.m.”) en een over hoe moeilijk het is om Eminem te zijn (“Walk on Water”), met een aantal r/hiphopheads aas snelle rap (“Rap God,” “Godzilla”) gegooid voor een goede maatregel.

Het is een grimmige ervaring om naar 34 tracks van dit spul achter elkaar te luisteren – vooral als je bedenkt dat Eminem een van de laatste grote rappers was die openlijk homofobe taal uit zijn rijmboek schrapte. Tegen de tijd dat Ed Sheeran op Disc 2 opduikt, voelen zijn vocalen aan als de zoete ontlading van de dood.

In zijn beste werk nam Eminem luisteraars mee in zijn wereld en dwong hen om zich met zijn muziek bezig te houden op de voorwaarden die hij stelde. Hij kon “een rijm vermoorden, een woord per keer,” of een reeks “gemene, giftige, vluchtige” beschimpingen onderbreken om een stel kettingzaaggeluiden te maken.

Hij cultiveerde een gevoel dat alles wat hij deed een dartschot was in het oog van een cultuurindustrie die hem veroordeelde terwijl ze profiteerde van zijn beruchtheid. Hoewel Em na zijn comeback nooit meer de culturele vuurpijl zou worden die hij ooit was, was er geen reden om zijn auteuristische visie los te laten. Maar na het relatief insulaire Relapse, boerde hij steeds meer hooks uit aan een roterende groep zangers met verschillende capaciteiten om zijn eigen stem niet te laten klinken als spijkers op een krijtbord in vergelijking.

Hij stopte ook met het rappen over instrumentals die op maat voor hem waren gemaakt door Dr. Dre of de Bass Brothers, in plaats daarvan leunde hij op zijn eigen producties of zocht hij tracks bij de beatmakers die de rest van de industrie op dat moment gebruikte. Dit alles had tot gevolg dat Eminem generiek ging klinken, en het viel samen met het versnellende tempo van zijn raps, waardoor er meer mogelijkheden ontstonden om vreselijke woordspelingen en abjecte opvulling in zijn nummers te gooien.

Ondanks dat Curtain Call 2 enkele van Eminem’s stilistische groeipijnen laat zien, is het toch niet helemaal volgestopt met mislukkingen. “Godzilla” is altijd al een jam geweest, deels door Em’s vocale chemie met zijn postume gast Juice WRLD, maar ook omdat het een nummer is waar Eminem klinkt alsof hij plezier heeft.

“Fast Lane,” van Eminem’s Hell: The Sequel EP met Royce Da 5’9”, benadert de kwaliteitsnorm die het duo zichzelf de eerste keer oplegde. Nu het een paar jaar verwijderd is van de radio ubiquity, heeft “The Monster” eindelijk de ruimte om te genieten van zijn massieve Rihanna-gedreven hook.

Wat betreft het nieuwe materiaal hier, het is prima. Eminem rapt veel harder op “The King and I” dan nodig lijkt voor een track die oorspronkelijk te horen was op de soundtrack van Baz Luhrmann’s film over Elvis, maar toch is het leuk om hem actief bezig te horen met een artiest met wie hij door de jaren heen scherpe vergelijkingen heeft getrokken.

En als je de Bored Ape Yacht Club-muziekvideo kan negeren, biedt zijn reünie met Snoop Dogg op “From the D 2 the LBC” een van Eminems beste zelfgeproduceerde beats in jaren, en een kans om twee legendes elkaar te horen proberen te out-rappen.

Naarmate hij ouder werd, verdween Eminem verder in zijn vak, en zette hij verzen in elkaar die zo ingewikkeld waren dat het bijna fysiek onmogelijk was om ze mee te rappen. Waar hij ooit zijn vaardigheid strategisch inzette, gebruikt hij het nu als een doel op zich.

Neem nu “Rap God”, waarvan de videoclip met Max Headroom-achtergrond op dit moment bijna 1,3 miljard keer op YouTube is bekeken. Het nummer vestigde een Guinness World Record voor het meeste aantal woorden in een hitsingle, met 1.560 woorden in ongeveer zes minuten. Je hoeft niet het minste te weten over hiphop om te begrijpen dat wat hij in het nummer doet verbazingwekkend is, maar “Rap God” is minder een kunstwerk en meer een stuk content dat je consumeert omdat het gewoon bestaat, zoals een TikTok van een kerel die deskundig navigeert over ’s werelds langste parkourparcours.

Het zegt veel over Eminems run in de jaren 2010 dat hij het meest on-task klonk in “Killshot”, een diss track tegen Machine Gun Kelly, van alle mensen – en het is net zo veelzeggend dat hoewel Em de strijd won door de Clevelandse upstart tekstueel tot pulp te slaan, het enige wat de eens en toekomstige koning van de pop-punk hoefde te doen om de oorlog te winnen was te rappen “zijn verdomde baard is raar” en vervolgens zijn tong uit te steken als een demonische Bart Simpson.

Toen Eminem in 2005 de eerste Curtain Call uitbracht, was dat een passend overwinningsrondje voor een man die het grootste deel van zes jaar had besteed aan het hervormen van de Amerikaanse cultuur.

De hits op Curtain Call 2 voelen meer aan alsof diezelfde rapper de score opdreef omdat hij dat kon. Eminem wordt in oktober 50, en nu hij de volgende fase van zijn carrière ingaat, heeft hij het recht meer dan verdiend om zichzelf te zijn in zijn muziek. Als zijn luisterpubliek op dit moment slechts een vaag idee heeft van wie hij eigenlijk is, zou dat wel eens een pluspunt kunnen blijken te zijn. Misschien zal Curtain Call 3, wanneer hij uitkomt, het verhaal vertellen van hoe we Eminem helemaal opnieuw hebben leren kennen.